GAZİNİN EVLAT HASRETİ

AYDINLIK

http://tbmm.interpress.com/%28S%28okiabbphdbdf5pusmn5ury4z%29%29/BasinAyrintiGoster.aspx?IDS=39102773&

Koray Gürbüz / Gazi  

KKTC’de vatani görevini yaparken gazi olan Kadir Garip, evlat hasretiyle yanıyor. Denizli’de yaşayan Garip, 2006 yılında evlenmiş, eşi için “Yaşama sevincim” diyor. Belden aşağısını hissetmeyen Kadir Garip, babasının çabasıyla hayata yeniden tutunmuş. Çiftçilikle uğraşıyor. Garip, “Tüp bebek için gazilere de 3 deneme şansı verilmesi hak mı?” diye soruyor. Söz gazimizde…

SÜREKLİ SAVAŞA HAZIR OLMAK

Kıbrıs’ta vatani görev yapmak, memleketin bir başka köşesinde askerlik yapmaktan çok farklıdır. Çünkü her an savaş çıkacakmış gibi yaşarsın, sürekli taarruza hazır olmak zorundasın. Onun için sıkı bir disiplin ve eğitim şarttı. Yanaşık düzenden tutun, spor, atış, savaş eğitimleri, sık sık yapılan tatbikatlar, olayı biraz daha zor hale sokuyordu. Birçok birlikte içme ve kullanma suyu taşıma usulüyle elde edilebiliyordu. İçmek için bile su bulamayabiliyorsun. Askerlik zor ve meşakkatli ama Kıbrıs’ta askerlik yapmak, hele de Kıbrıs Türk Kuvvetleri’nde asker olmak çok büyük onurdu. Görev yaptığım birlik Yunan Alayı’nın sancağını almış kahraman bir birlikti. Şartlar ne kadar zor olsa da kendimi tanıdığım, memleketimin ne kadar büyük olduğunu anladığım yerdir Kıbrıs.

TAVUK HASTALIĞI

Bir gün nöbet yerindeyken, birden aşırı terlemeye başladım, vücudum sırılsıklam olmuştu. Komutanım hemen beni Lefkoşa’daki Askeri Hastane’ye gönderdi. Doktor genelde Kıbrıs’ta yaygın olan, mide bulantılı, 40 dereceye ulaşan yüksek ateş ve aşırı yorgunluk gibi belirtileri olan, kas ve eklem ağrılarından ötürü hareket kabiliyetini sıfırlayan Tatar Humması da denilen Tavuk Hastalığı’na yakalandığımı söyledi. Hastanede uyanmadan 4 gün baygın yattım. Beşinci gün istirahat ve ilaç vererek birliğime gönderdiler. Birliğime gittiğimde denetleme olduğunu, asker kalmadığını belirtip beni hududa nöbete yolladılar. Henüz kendime gelememiştim fakat emir demiri keser! Nöbet kulübesine çıktım. Çıkarken başım dönmeye başlamıştı. Etrafı kolaçan etmek için dürbünle bakıyordum, gözümü dürbünden çektim ve 10 gün sonra Ankara GATA’da açtım. Nöbet kulübesinde düşmüşüm ve beni Lefkoşa Askeri Hastanesi’ne sonra da acilen GATA’ya göndermişler. Hastanede yaklaşık 1 yıl yattım. Belim kırıldığı için şu anda belden aşağıyı hissetmiyorum. Tekerlekli sandalyeye bağlı yaşamak zorundayım.

‘KIBRIS’I VERELİM’ DEMEK ŞEHİTLERE HAKARETTİR

Kıbrıs’ı verelim, kurtulalım diyorlar! Verip kurtulmak kolay da bizim onurumuz ne olacak, ben harp malulüyüm. Kıbrıs’ta binlerce şehit ve gazi verildi, bunların hiç mi önemi yok? Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün dediği gibi “Vatan sadece bir toprak parçası değildir”. Kuzey Kıbrıs’ı da vatan saymamak o topraklar üzerinde bunca sene uğraş vermiş ve o toprakları bayındır kılmış şehit ve gazilere hakarettir. Bu nedenden ötürü öncelikle bilinmesi gerekir ki yavru vatan Kıbrıs, bizim gerçekten bir parçamızdır. Onu umursamamak, bizimle alakası yok demek, baksana zaten halkı Türkiye’den nefret ediyor diye düşünmek, bırakın gitsin demek tam anlamıyla vatan hainliğidir.

Bunca sene Kıbrıs’a, sadece para ve asker yardımı yapıp, Kıbrıs’ın kalkınacağını ve güçleneceğini düşünen mantık, Kıbrıs halkının psikolojisini kavrayamamış ve Kıbrıslıların açık bir şekilde İngiltere tarafından asimile edilmesine neden olmuştur. Kıbrıs yalnızlığa itilmiştir. Ortada gerçekten bir Kıbrıs sorunu kalmışsa ki, ben artık böyle bir sorunun kaldığına inanmıyorum, bu Kıbrıs halkının değil, tamamen bizi yöneten hükümetlerin suçudur. 60’lı yıllar boyunca Rumların yaptıkları bugünlere ulaştırılmadı, unutturuldu. Kıbrıs’a sahip çıkmak her Türk vatandaşının boynunun borcudur.

‘BABA BACAĞIN NEDEN YOK?’

Yıllardır gazi arkadaşlarımla birlikte hastanede tedavi görmekteyiz. Vatan uğruna döktüğümüz kanlarla hepimiz kan kardeşi olduk. Yürütülen politikalara bakıyorum, kendi kendime soruyorum: “Bizler, boşu boşuna mı gazi olduk? Ben boşuna mı tekerlekli sandalyeye mahkûm edildim? Bakın gazi arkadaşım Yılmaz! Boşuna mı iki kolunu, bir bacağını ve bir gözünü verdi. Çocuğunu bile kucaklayamıyor! Arkadaşım Ozan, babasını boşuna mı şehit verdi?” Kıbrıs’la ilgili, Güneydoğu’yla ilgili karar verecek olanlar gelsinler bu adamların çektiklerini görsünler. Bizi kimse anlayamaz. Bir Gazi arkadaşımın 3 yaşındaki çocuğu babasına soruyor: “Baba senin neden kolun yok, bacağın yok!” diye! Söyleyecek bir şey bulamıyorum. Bakın Başbakan Davutoğlu, askere kurşun sıkan teröristin düğününe danışmanını göndererek bilezik takıyor; ardından telefonla arayarak tebrik ediyorlar. Ben Davutoğlu’nun bir gazinin düğününe katılıp, bırakın altın takmasını, bir tebrik mesajı bile gönderdiğini duymadım. 

Çocukken kardeşimle birlikte yatardık. Bana o kadar içten sarılırdı ki anlatılmaz. “Ciğerimin köşesi” diye hitap ederdi. Ben rahatsızlığımdan dolayı GATA’ya gittim. Evi aradım annemin sesi çok kötü geliyordu. Mustafa’yı sordum, hasta dedi. Babamı aradım o da ağlayarak çok hasta dedi. Annemi bir daha aradım ve konuşmaya zorladım, Mustafa’nın üç gün önce vefat ettiğini söylediğinde dünyam yıkıldı. 18 yaşındaydı. Halen içimde ukdedir Mustafamın cenazesine katılıp onu son kez öpememek.